Vraag het Errol Een kijkje op de wereld van het ZTSF door de ogen van de Technisch medewerker
Vermoeiend dierentuinbezoek ‘Precies op het moment dat ik een foto wil maken roept er een jongetje achter me keihard “Kijk mama! STOKSTAARTJES!” Weg is de grondeekhoorn. Weg is mijn mooie foto. Weg is mijn goed humeur.’
8:30 uur: Mijn wekker gaat. Het is dinsdag en ik heb een dagje vrij van school. Waarom heb ik dan toch mijn wekker gezet? Zo een keer per maand vind ik het fijn om mijn vrije dinsdag te gebruiken om naar Blijdorp te gaan. Gewoon even in mijn eentje, op mijn gemak foto’s maken in de dierentuin. Mijn tas heb ik op maandagavond al klaar gezet. Ik kleed me aan, ontbijt op mijn gemak, poets mijn tanden, scheer me, doe mijn haar, spring op de fiets en rij naar het station. Een snel een Metro pakken, en dan kan ik precies in de trein van 9:30 springen. Nog een uurtje, en dan ben ik in Rotterdam.
9:45 uur: Het is toch altijd weer een eindje lopen van het station naar de oude ingang van Blijdorp. Maar ach, ik ben nog jong. Een beetje beweging kan geen kwaad. Terwijl ik vriendelijk de medewerkers bij de kassa groet duwt een van hen mijn abonnement in het apparaatje. Piep! Mijn dagje Blijdorp kan beginnen.
10:00 uur: Helaas zijn de jonge leeuwtjes nog niet te zien. Ik ben dus maar het verblijf van de moeraswallabies binnen gelopen. Terwijl ouders om me heen verwoede pogingen doen hun kinderen er te van weerhouden over de hekjes te klimmen in het doorloopverblijf doe ik mijn best een foto te maken van de opvallend actieve wallabies. Een van de kinderen ontsnapt aan zijn opa, en rent het gras op richting de wallabies. Bah, ik heb er een hekel aan als er allemaal kinderen om me heen staan te dansen bij het foto’s maken. Ik kom later wel weer terug bij de wallabies.
11:00 uur: Ik ben dol op de minder opvallende dieren in dierentuinen. Zeker in Blijdorp, omdat ik daar maandelijks kom. Op dit moment probeer ik al zeker een kwartier een goede foto te maken van de rode patrijs in de trekvogelvolière. Het beestje verstopt zich tot nu toe erg goed onder de struiken. Om de paar minuten komen er andere dierentuin bezoekers zoekend over mijn schouder mee kijken wat er te zien is. Sommige vragen waar ik een foto van sta te maken. Als ik ze vertel dat het me om de rode patrijs te doen is lopen ze vaak direct door. Verderop in de krokodillenrivier wordt ik door de meesten voor gek verklaard dat ik zo veel moeite doe voor zo’n simpel beestje. Klik! Eindelijk heb ik mijn goede foto. Ik kan weer verder.
12:30 uur: Ik zit op een bankje langs de eendenvijver te lunchen. De eenden dagen elkaar uit steeds dichterbij te komen. Ik vind het een leuk gezicht om te zien hoe ze telkens iets meer lef krijgen. Dan springt een brutale eidereend uit het water. Het vrouwelijke dier komt steeds dichterbij. Ik steek een stukje brood uit in de hoop dat ze het uit mijn hand zal eten. Net als de eend op het punt staat het brood aan te pakken komt er een luid kakelend gezinnetje met een kinderwagen voorbij. Geschrokken springt de eend terug het water in en zwemt weg. ‘Ach,’ denk ik bij mezelf, ‘eigenlijk mag je de dieren in de dierentuin toch niet voeren.’
14:00 uur: Ik sta bij de ijsberen naast een meisje dat ook foto’s staat te maken. Op het moment dat allebei de zichtbare ijsberen met hun kont naar ons toe staan raken we in gesprek. Ik vind het altijd wel gezellig om in Blijdorp een beetje te praten met een medebezoeker, zeker als het met een leuk meisje is. Ik hoef mezelf deze keer echter niets in mijn hoofd te halen. Net als het gesprek een beetje op gang begint te komen slaat een jongen zijn arm om haar heen. Ze stelt hem aan me voor als haar vriend. Daarna nemen ze afscheid van me en lopen ze weg.
14:30 uur: Ik heb mezelf door een bloedheet Oceanium heen gewurmd. Hoe kan het nou dat het daar binnen zo snikheet is, en dat er toch zo veel mensen zijn? Nu sta ik buiten te genieten van een zeldzaam beeld, spelende swiftvosjes in hun buitenverblijf. Dit zijn de momenten waarvoor ik het doe, in mijn eentje Blijdorp bezoeken. Op mijn gemak foto’s maken van de siftvosjes in dit rustige hoekje van het park. Zei ik rustig? Daar komen weer een opa en oma met drie kinderen. Tijd om weer door te lopen.
15:15 uur: Ik sta bij de wevervolière, en tot mijn vreugde staat een van de Kaapse grondeekhoorns dapper op de uitkijk. Ik ben altijd blij als ik een glimp opvang van die leuke knaagdiertjes die zich helaas maar zelden laten zien. Voorzichtig steek ik de lens van mijn camera door het gaas. Ik stel scherp op de grondeekhoorn. Precies op het moment dat ik een foto wil maken roept er een jongetje achter me keihard “Kijk mama! STOKSTAARTJES!” Weg is de grondeekhoorn. Weg is mijn mooie foto. Weg is mijn goede humeur.
16:15 uur: Ik sta bij de Aziatische leeuwen. Tevreden sta ik mijn foto’s van de spelende jonge leeuwtjes nog even na te kijken. Al met al is het best een goede fotodag geweest. Terwijl ik een bericht sta te lezen op mijn telefoon valt het me op dat het al kwart over vier is. Dat lijkt me een mooi moment om maar eens te gaan. Mijn trein gaat over 25 minuutjes, en als ik nu vertrek kan ik op mijn gemak naar het station lopen. Als de medewerkers bij de kassa me nog een fijne dag toe wensen groet ik ze vriendelijk door “houdoe” te zeggen. Meteen sla ik mezelf voor mijn kop. Ik ben hier in Rotterdam, niet in Braband!
16:40 uur: Pffffieuw! Het fluitje van de conducteur klinkt. Tien seconden later rijdt de trein weg. Terwijl ik uit het raam kijk denk ik terug aan mijn dag. Het is toch wel grappig. Als ik in mijn eentje naar een dierentuin ga doe ik dat meestal om een beetje tot rust te komen. Nu ik hier echter in de trein zit te wachten tot ik over een uurtje weer aankom in Bergen op Zoom schiet de gedachte door mijn hoofd die me eigenlijk altijd door mijn hoofd schiet na een dagje dierentuin: het is toch best vermoeiend, zo’n dierentuinbezoek.
